AC/DC
AC/DC jest hardrockowym zespołem założonym w Sydney, Australia w 1973 roku przez braci, Angusa i Malcolma Youngów. Zespół uważany jest za pioniera muzyki hardrockowej, razem z takimi zespołami jak Black Sabbath, czy Led Zeppelin.[2] Członkowie zespołu, mimo wszystko, zawsze klasyfikowali swoją muzykę jako "rock & roll."

AC/DC przechodziło przez parokrotne zmiany składu przed wydaniem swojego pierwszego albumu, High Voltage, w 1975. Skład zespołu stał się bardziej ustabilizowany od 1977, po przyjęciu do zespołu basisty Cliffa Williamsa, który zastąpił Marka Evansa. W 1979, zespół nagrał jeden ze swoich najpopularniejszych albumów, Highway to Hell, który jest także ostatnim nagranym z wokalistą i współautorem utworów, Bonem Scottem, który zmarł 19 lutego 1980, po nocy spędzonej na intensywnym piciu alkoholu. Członkowie zespołu rozważali rozwiązanie zespołu, ale postanowili kontynuować i już wkrótce, Brian Johnson został wybrany na następcę Scotta. Później w tym samym roku, zespół nagrał swój najlepiej sprzedający się album, Back in Black.

Następny album zespołu, For Those About to Rock We Salute You, także osiągnął duży sukces, i był pierwszym i jedynym jak dotąd albumem zespołu, który osiągnął 1. pozycję w Stanach Zjednoczonych. Popularność AC/DC, mimo wszystko, zaczęła wkrótce spadać po wyrzuceniu perkusisty, Phila Rudda, w 1983. Niska sprzedaż albumów trwała do czasu wydania albumu, The Razor's Edge w 1990 roku. Phil Rudd powrócił do zespołu w 1994 i nagrał z nim album Ballbreaker z 1995. Stiff Upper Lip został wydany w 2000 i został dobrze oceniony przez krytyków.

AC/DC sprzedało ponad 150 milionów albumów na całym świecie,[3] wliczając w to ponad 69 milionów w samych Stanach Zjednoczonych.[4] Back in Black został sprzedany w ponad 42 milionach kopii na całym świecie,[5] wliczając w to ponad 22 milionów w USA,[6] dzięki czemu jest drugim najlepiej sprzedającym się albumem w historii, oraz najlepiej sprzedającym się albumem jakiegokolwiek zespołu.[5] Zespół jest sklasyfikowany na 4. pozycji listy na 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej przez VH1,[7] oraz na 7. pozycji listy na Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów sporządzonej przez MTV.[8]
Angus i Malcolm Young twierdzą, że pomysł na nazwę zespołu pojawił się po zobaczeniu akronimu "AC/DC" na tyle maszyny do szycia zakupionej przez ich siostrę, Margaret. "AC/DC" jest oznaczeniem dla "alternating current/direct current," które oznacza, że urządzenie elektryczne może używać obu typów prądu. Bracia czuli, że ta nazwa symbolizuje surową energię zespołu i energiczne występy, więc nazwa "AC/DC" została przyjęta.
W listopadzie 1973, Angus i Malcolm Young założyli AC/DC i przyjęli do zespołu wokalistę Dave'a Evansa, perkusistę Colina Burgessa, oraz basistę Larry'ego van Kriedta. Zespół zagrał swój pierwszy koncert w klubie Chequers w Sydney, Australia, 31 grudnia 1973.[11] Później zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Albert Productions, wydającą albumy tylko w Australii i Nowej Zelandii. Na początku istnienia zespołu, często dochodziło do zmian w składzie; Burgess był pierwszym wyrzuconym członkiem, a później w ciągu ponad roku od założenia zespołu, kilku perkusistów i basistów przechodziło przez skład zespołu.

W tym czasie, Angus Young przyjął swój charakterystyczny sceniczny ubiór, którym jest szkolny mundurek. Mundurek pochodzi z jego drugiej szkoły, Ashfield Boys High School w Sydney; pomysł co do wykorzystania mundurku jest jego siostry Margaret.

Bracia Young doszli do wniosku, że Evans nie jest odpowiednim frontmanem dla ich zespołu, ponieważ czuli, że jest on bardziej glamrockowcem, jak Gary Glitter. Na scenie, Evans był sporadycznie zastępowany przez pierwszego menedżera zespołu, Dennisa Laughlina. Evans miał osobiste problemy z Laughlinem, co przyczyniło się także do złego nastawienia zespołu do Evansa. W międzyczasie Ronald Belford "Bon" Scott, doświadczony wokalista i przyjaciel George'a Younga, był zainteresowany zostaniem wokalistą zespołu.
We wrześniu 1974, Bon Scott zastąpił Dave'a Evansa. Zespół nagrał z Evansem tylko jeden singel, "Can I Sit Next to You Girl," który został dodatkowo ponownie nagrany ze Scottem na albumie T.N.T.

W listopadzie 1974, zespół nagrał swój pierwszy album, High Voltage, wydawany tylko w Australii i Nowej Zelandii. Zajęło to jedynie dziesięć dni,[11] i zostało oparte na instrumentalnych utworach napisanych przez braci Youngów z tekstami piosenek dodanymi przez Scotta. W ciągu kilku miesięcy, skład zespołu ustabilizował się od kiedy zespół miał w składzie nowego perkusistę Phila Rudda, oraz basistę Marka Evansa. Gdy był już 1975, zespół wydał singel, "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)," który został ich wieloletnim rockowym hymnem.[12] Został on zamieszczony na ich drugim albumie, T.N.T., który został wydany także tylko w Australii i Nowej Zelandii.

Pomiędzy 1974 a 1977, wspomaganym przez regularne występy w programie Molly'ego Meldruma, Countdown, nadawanym w całym kraju telewizyjnym programem z muzyką pop, AC/DC zostało jednym z najpopularniejszych zespołów w Australii. Ich występ z 3 kwietnia 1977 był ich ostatnim występem na żywo w tym programie przez ponad 20 lat.
W 1976, zespół podpisał międzynarodowy kontrakt z wytwórnią Atlantic Records, oraz obszernie koncertował poprzez Wielką Brytanię i Europę, głównie supportując popularniejsze zespoły takie jak Aerosmith, Blue Öyster Cult, Kiss, i Styx, oraz występując razem z zespołem Cheap Trick.[11]

Pierwszym albumem AC/DC dystrybuowanym ogólnoświatowo była kompilacja utworów wziętych z albumów High Voltage i T.N.T. Album także nazwany High Voltage, oraz wydany przez wytwórnię Atlantic Records, sprzedany został obecnie w ponad 3 milionach kopii na całym świecie, po części przez popularność zespołu w środowisku brytyjskich słuchaczy punku. Utwory na tym albumie głównie pochodzą z popularniejszego albumu zespołu T.N.T., a z pierwszego albumu zespołu zamieszczone są tylko dwa utwory. Następny album zespołu, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, został wydany w tym samym roku w obu – australijskiej i ogólnoświatowej – wersjach, jak jego poprzednik. Lista utworów różniła się na obu wersjach; ogólnoświatowa zawiera utwór "Rocker" z albumu T.N.T., a australijska zawiera utwór, "Jailbreak" (w większym stopniu dostępny na mini-albumie z 1984, '74 Jailbreak, oraz w wersji na żywo, na albumie AC/DC Live z 1992). Dirty Deeds Done Dirt Cheap nie został wydany w USA do 1981.

Po wydaniu albumu Let There Be Rock, w 1977, basista Mark Evans został wyrzucony z zespołu z powodu osobistych różnic z Angusem Youngiem. Został on zastąpiony przez Cliffa Williamsa, który dodatkowo, razem z Malcolmem Youngiem udziela podkładu wokalnego.
Pierwszy występ AC/DC w Ameryce został zorganizowany przez dyrektora stacji radiowej ze stanu Michigan, AM 600 WTAC, Petera Cavanaugh, w 1977. Zorganizował on występ zespołu w Flint, w stanie Michigan, w Capitol Theater. Zespół był supportowany przez grupę MC5, która na krótko została reaktywowana w tamtym czasie.

W 1978, zespół wydał album Powerage na którym debiutuje Cliff Williams. Został wydany tylko jeden singel z tego albumu, "Rock 'n' Roll Damnation." Podczas trasy koncertowej po wydaniu tego albumu, został nagrany i wydany kolejny album, tym razem album koncertowy – If You Want Blood You've Got It. Był to pierwszy album koncertowy zespołu i ostatni album wyprodukowany przez Harry'ego Vandę i George'a Younga gdy wokalistą zespołu był Bon Scott.

Szósty album zespołu, Highway to Hell, został wyprodukowany przez Roberta Lange i wydany w 1979. Został on pierwszym albumem AC/DC, który dostał się do pierwszej 100. na amerykańskiej liście przebojów, osiągając 17. pozycję,[11] co i tak postawiło AC/DC na czele wykonawców muzyki hardrockowej.
19 lutego 1980, Bon Scott zasnął po imprezowej nocy w Londynie, oraz został zostawiony w samochodzie jego znajomego, Alistaira Kinneara. Gdy nastał ranek, Kinnear zawiózł go do szpitala King's College Hospital w londyńskiej dzielnicy Camberwell, gdzie już na wstępie było widoczne, że Scott nie żyje. Oficjalnie zmarł z powodu zadławienia się własnymi wymiocinami. Rodzina Scotta zdecydowała się pochować go we Fremantle w zachodniej Australii, mieście do którego rodzina Scotta przeprowadziła się gdy był on dzieckiem.

Później w karierze zespołu, Malcolm Young i Phil Rudd postanowili wyleczyć się ze swojego alkoholizmu. W przeciwieństwie do nich, Angus Young zawsze był niepijącym.
Z powodu śmierci Scotta, członkowie zespołu przez krótki czas myśleli o rozwiązaniu zespołu; szybko jednak doszli do wniosku, że mimo wszystko, Scott chciałby, żeby AC/DC kontynuowało, więc różni kandydaci zaczęli być brani pod uwagę. Terry Slesser został wybrany, ale zdecydował się nie dołączyć do zespołu; zamiast tego, postanowił zapoczątkować solową karierę. Zespół wybrał więc Buzza Shearmana, ale on również nie dołączył z powodu problemów wokalnych.[13] W ostateczności AC/DC wybrało Briana Johnsona.

Na przesłuchaniu, Johnson zaśpiewał utwór zespołu, "Whole Lotta Rosie" z albumu Let There Be Rock, oraz utwór "Nutbush City Limits" z repertuaru Ike & Tiny Turner.[14] Johnson został zatrudniony w ciągu kilku dni od przesłuchania.
Z Johnsonem, zespół dokończył pisanie utworów, które zaczął pisać jeszcze z Bonem Scottem dla albumu Back in Black. Nagranie miało miejsce w Compass Point Studios na Bahamach, kilka miesięcy po śmierci Scotta. Back in Black, wyprodukowany przez Roberta Lange i nagrany przez Tony'ego Platta, stał się najlepiej sprzedającym się albumem zespołu. Album został sprzedany w milionie egzemplarzy (w USA) w ciągu zaledwie kilku miesięcy od wydania, a w 2007 został sprzedany już w ponad 22 milionach kopii (także w USA).[6] Album osiągnął 1. pozycję w Wielkiej Brytanii i 4. w USA, gdzie spędził 131 tygodni w czołowej dziesiątce.[11]

Następny album, For Those About to Rock We Salute You z 1981, również osiągnął dobre wyniki sprzedaży oraz został pozytywnie oceniony przez krytyków. Zawiera on jedne z najpopularniejszych singli zespołu: "Let's Get It Up" i tytułowy "For Those About to Rock (We Salute You)," które osiągnęły odpowiednio 13. i 15. pozycję w Wielkiej Brytanii. Jest to obecnie jedyny album AC/DC, który osiągnął 1. pozycję w USA. Był to ostatni album wyprodukowany przez Roberta Lange.
Między plotkami o alkoholizmie oraz spowodowanej przez narkotyki paranoi, przyjaźń między perkusistą Philem Ruddem a Malcolmem Youngiem zaczęła się pogarszać, po długim okresie wrogości, tak bardzo się nienawidzili, że aż doszło do bójki między nimi. Rudd został wyrzucony dwie godziny po bójce.[15] Rudd zdążył nagrać większość partii perkusji na następny album, Flick of the Switch z 1983, wyprodukowany przez AC/DC samodzielnie, co miało być samodzielną próbą powrotu do surowości i prostoty ich muzyki jaka była na ich wczesnych albumach.[16] Album został wydany gdy zespół miał już w składzie nowego perkusistę, Simona Wrighta. Flick of the Switch nie osiągnął zbyt dużego sukcesu, z powodu niewykształconego i niepamiętnego dźwięku.[16] AC/DC zostało ocenione ósmym-największym rozczarowaniem roku w głosowaniu czytelników magazynu Kerrang! w 1984. Mimo wszystko, Flick of the Switch osiągnęło 4. pozycję w Wielkiej Brytanii.[15] Fly on the Wall z 1985, wyprodukowany tym razem przez braci Youngów, został oceniony jako banalny i bezcelowy,[17] czyli podobnie jak poprzednik. W tym samym roku został wydany także film muzyczny o tej samej nazwie, w którym zespół gra w barze pięć z dziesięciu utworów z tego albumu.

W 1986, zespół wydał album Who Made Who, który jest soundtrackiem do filmu Stephena Kinga, Maksymalne przyspieszenie, a zarazem albumem zespołu, najbliższym określeniu "greatest hits"/"the best of."[18] Zbiera on razem starsze utwory, takie jak "Hells Bells" czy "Ride On," z nowszymi utworami jak "Sink the Pink," oraz dodatkowo trzy nowe utwory: Who Made Who (wydany jako singel), oraz dwa instrumentalne utwory, "D.T." i "Chase the Ace," które są zarazem pierwszymi instrumentalnymi utworami studyjnymi wydanymi kiedykolwiek przez AC/DC.

W lutym 1988, AC/DC zostało wprowadzone do Australian Recording Industry Associaton (odpowiednik RIAA) Hall of Fame.
Album AC/DC z 1988, Blow Up Your Video, został nagrany w Miraval Studio w Le Val, Francja, i ponownie połączył zespół z ich oryginalnymi producentami, Harrym Vandą i George'em Youngiem. Zespół nagrał dziewiętnaście utworów, wybierając z nich dziesięć na końcowe wydanie. Chociaż album był później krytykowany za nadmierną ilość "wypełniaczy,"[20] to stał się jednak komercyjnym sukcesem. Blow Up Your Video został sprzedany w większej ilości kopii od poprzednich dwóch albumów studyjnych razem, oraz osiągnął 2. pozycję w Wielkiej Brytanii; najwyższą od czasu Back in Black w 1980 r. Zespół wyruszył po wydaniu albumu w trasę koncertową Blow Up Your Video World Tour w lutym 1988, ale w już w kwietniu, Malcolm Young oświadczył o zrobieniu sobie przerwy od koncertowania ponieważ postanowił wyleczyć się ze swojego alkoholizmu. Inny członek rodziny Youngów, Stevie Young, tymczasowo zastąpił miejsce Malcolma.

Po trasie koncertowej, perkusista Simon Wright odszedł z zespołu by pracować z zespołem Dio nad ich nowym albumem, Lock up the Wolves. Został zastąpiony przez sesyjnego weterana, Chrisa Slade'a. Brian Johnson był niedostępny przez parę miesięcy z powodu finalizowania swojego rozwodu,[21] więc bracia Youngowie napisali wszystkie utwory na następny album, co kontynuowali jeszcze na następnych dwóch albumach studyjnych. Nowy album, The Razor's Edge, został wyprodukowany przez Bruce'a Fairbairna, który pracował wcześniej między innymi z Aerosmith i Bon Jovim. Wydany w 1990, był głównym powrotem zespołu, i zawierał hity "Thunderstuck" i "Are You Ready," które osiągnęły odpowiednio 5. i 16. pozycję na liście Billboardu – Mainstream Rock Tracks, oraz "Moneytalks," który osiągnął 3. pozycję na tej samej liście i 23. pozycję na liście – The Billboard Hot 100.[22] Album osiągnął 2. pozycję w USA,[23] oraz został obecnie sprzedany w ponad 5 milionach kopii w tym samym kraju. Niektóre występy na trasie koncertowej The Razor's Edge Tour zostały nagrane i wydane na albumie koncertowym z 1992, nazwanym AC/DC Live. Został wyprodukowany także przez Fairbairna, i został oceniony jako jeden z najlepszych albumów lat 90.[24] Rok później, AC/DC nagrało utwór "Big Gun" dla soundtracku do filmu Bohater ostatniej akcji z Arnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej, oraz został wydany jako singel, co zaowocowało zdobyciem przez zespół pierwszy raz 1. pozycji w USA wśród singli.[11]

W 1994, Angus i Malcolm zaprosili Phila Rudda na kilka jam sessions. Ostatecznie został ponownie zatrudniony by zastąpić Slade'a, który odszedł z zespołu "po przyjacielsku," ponieważ został poproszony o odejście, co zespół tłumaczył ochotą na ponowną współpracę z Ruddem. W 1995, ze składem z lat 1980-83, zespół wydał album Ballbreaker, nagrany w Ocean Way Studios w Los Angeles, oraz wyprodukowany przez Ricka Rubina. Pierwszym singlem z albumu był "Hard as a Rock," który osiągnął 1. pozycję w USA. Z albumu zostały wydane jeszcze dwa single: "Hail Caesar" i "Cover You in Oil."

W 1997, został wydany album kompilacyjny o nazwie Bonfire. Zawiera on cztery albumy; zremasterowaną wersję Back in Black; Volts, oraz dwa albumy koncertowe Live from the Atlantic Studios i Let There Be Rock: The Movie. Trzy ostatnie albumy nie zostały nigdy wcześniej wydane przez AC/DC. Volts jest głównie zbiorem niektórych dem zespołu. Live from the Atlantic Studios zostało nagrane w 1977 w Atlantic Studios w Nowym Jorku. Let There Be Rock jest podwójnym albumem nagranym w 1979 w The Pavillon w Paryżu, i jest ścieżką dźwiękową z filmu zespołu, Let There Be Rock.

W 2000, zespół wydał swój czternasty album studyjny, Stiff Upper Lip, wyprodukowany przez George'a Younga. Album został lepiej oceniony przez krytyków niż Ballbreaker, chociaż według nich brakuje na tym albumie nowych pomysłów.[25][26] W 2001, w Australii album został wydany także z dodatkową płytą zawierającą trzy teledyski i kilka utworów nagranych podczas koncertu zespołu w Madrycie w 1996. Stiff Upper Lip osiągnął 1. pozycję w pięciu krajach, między innymi w Argentynie i Niemczech; 2. w trzech krajach, Francji, Hiszpanii, i Szwajcarii; 3. w Australii; 5. w Kanadzie i Portugalii; oraz 7. w Norwegii, USA, i na Węgrzech. Pierwszy singel z albumu, "Stiff Upper Lip," utrzymał się na 1. pozycji w USA przez cztery tygodnie.[11] Inne wydane single z albumu także dobrze sobie radziły, "Safe in New York City" i "Satelite Blues" osiągnęły odpowiednio 31. i 7. pozycję w USA.
W roku 2000, AC/DC podpisało długoterminowy, wieloalbumowy kontrakt z wytwórnią Sony Music,[27] która zobowiązała się do wydania serii zremasterowanych albumów AC/DC. Każdy taki album zawiera rozbudowaną książeczkę, zawierającą rzadko spotykane fotografie, różnego typu opisy/recenzje dotyczące albumu, oraz notatki. W 2003, wszystkie albumy zespołu (z wyjątkiem albumów Ballbreaker i Stiff Upper Lip) zostały zremasterowane i wydane. Zremasterowany Ballbreaker został wydany w październiku 2005; Stiff Upper Lip został wydany w kwietniu 2007.
W 2003, bracia Youngowie i Bon Scott otrzymali nagrodę Teda Alberta za Wybitne Zasługi dla Australijskiej Muzyki na APRA Music Awards.[28] 30 czerwca 2003, zespół zagrał między innymi z The Rolling Stones i Rush koncert na lotnisku w Toronto, Kanada, przed około pół milionową publicznością, który miał na celu pomóc miastu po epidemii wirusa SARS. Był to jeden z największych koncertów w historii Ameryki Północnej.[29]

1 października 2004, w Melbourne w Australii, alei Korporacyjnej (ang. Corporation Lane) została zmieniona nazwa jako honor dla zespołu. Mimo tego, miasto zakazało użycia ukośnika w nazwach ulic, więc cztery litery są połączone, ale w tle jest piorun.[30] Aleja jest w pobliżu ulicy Swanston gdzie, na tyle ciężarówki, zespół nagrał swój teledysk w 1976, do utworu "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)."

W 2007, łączna sprzedaż albumów AC/DC w Stanach Zjednoczonych osiągnęła już 69 milionów egzemplarzy, dzięki czemu AC/DC jest na piątym miejscu wśród zespołów, które sprzedały największą ilość albumów w USA, będąc jedynie za The Beatles, Led Zeppelin, Eagles, oraz Pink Floyd.[4] Najlepiej sprzedający się album zespołu, Back in Black, w 2007 został sprzedany już w ponad 22 milionach kopii w USA, dzięki czemu jest na piątym miejscu wśród najlepiej sprzedających się albumów w tym kraju.
AC/DC zostało wprowadzone do Rock and Roll Hall of Fame w marcu 2003. Podczas ceremonii, zespół wykonał utwory "Highway to Hell" i "You Shook Me All Night Long," razem z prowadzącym tamtą ceremonię wokalistą Aerosmith, Stevenem Tylerem.

Podczas przemówienia, Brian Johnson zacytował utwór zespołu, "Let There Be Rock" z 1977:
„     Na początku, w 1955, człowiek nie wiedział o rock 'n' rollowym show i tym całym jive'ie.
Biały człowiek miał schmaltz, czarny człowiek miał bluesa, ale nikt nie wiedział co oni zamierzają robić ale Czajkowski miał nowinę, powiedział: "niech to będzie rock."

Bon Scott napisał to. I jest prawdziwym zaszczytem przyjmować dziś tę nagrodę.[31]
    ”
Od stycznia 2006, AC/DC pracuje nad nowym albumem studyjnym.[potrzebne źródło] W wywiadzie z początku 2004, Brian Johnson oświadczył, że pierwszy raz od albumu Blow Up Your Video z 1988, on zajmie się tworzeniem tekstów do utworów. Powiedział także, że napisane zostały ostrzejsze riffy od tych na albumie Stiff Upper Lip.[32] W wywiadzie z 22 kwietnia 2005, Johnson powiedział, że zespół nie wie kiedy album będzie nagrany, i kto będzie jego producentem. Malcolm Young powiedział, że nowy album "musi być idealny," a Johnson wspomniał także o możliwości, że nowe wydanie będzie podwójnym albumem.[33] 7 maja 2007 pojawiła się plotka głosząca, że AC/DC nagrało już nowy album, i że wydany on zostanie w styczniu 2008, po czym zespół wyruszyłby w światową trasę koncertową.[34] 12 stycznia 2008 prezes wytwórni Albert Productions, Danny Keenan, zaprzeczył trzem plotkom związanym z nowym albumem: AC/DC nie nagrywa obecnie albumu, nie nagrywa go z Robertem Lange (producentem AC/DC na przełomie lat '70. i '80.), oraz nie ma on jeszcze tytułu, tym bardziej tytułu Strap It On (który jest po prostu wymyślony przez fana grupy).[35]

16 października 2007 wytwórnia Columbia Records wydała dwupłytowe wydawnictwo DVD, Plug Me In, kompilujące m.in. (niepublikowane w większości do dziś) koncerty na żywo, występy w telewizjach, czy wywiady. Tak jak na ostatnim DVD zespołu, The Family Jewels, tutaj na pierwszej płycie znajdują się materiały gdy Bon Scott był wokalistą grupy, a na drugiej płycie materiały z Brianem Johnsonem. Również 16 października 2007 została wydana edycja kolekcjonerska Plug Me In zawierająca dodatkową, trzecią płytę na której znajdują się bardzo rzadko spotykane występy ze Scottem jak i z Johnsonem. Jeszcze przed premierą nowego wydawnictwa zostało ono zamówione w ponad 500 tysiącach kopii na całym świecie.
Seryjny morderca, Richard Ramirez, był fanem zespołu, a szczególnie albumu Highway to Hell, na którym jest zamieszczony jego ulubiony utwór, "Night Prowler." Na miejscu jednej ze swoich zbrodni zostawił czapkę z emblematem AC/DC, a gdy został zatrzymany przez policję miał na sobie koszulkę AC/DC. Te sytuacje (z 1985) przysporzyły zespołowi niechcianego rozgłosu i wielu rodziców chciało zakazać występowania zespołowi w niektórych amerykańskich miastach oraz zakazać sprzedaży ich albumów.

Skład

Lata     Członkowie     Nagrania
Gitarzysta
prowadzący     Gitarzysta
rytmiczny     Wokalista     Perkusista     Basista
1974-1975    
Angus Young
   
Malcolm Young
   
Bon Scott
   
Tony Currenti
   
George Young
    Australia High Voltage
1975-1977    
Phil Rudd
   
Mark Evans
    T.N.T., Australia Dirty Deeds Done Dirt Cheap, High Voltage,
Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Australia Let There Be Rock, Let There Be Rock
1977-1980    
Cliff Williams
    Powerage, If You Want Blood You've Got It, Highway to Hell
1980-1983    
Brian Johnson
    Back in Black, For Those About to Rock We Salute You, Flick of the Switch
1983-1989    
Simon Wright
    Fly on the Wall, Who Made Who, Blow Up Your Video
1989-1994    
Chris Slade
    The Razor's Edge, AC/DC Live
1994-obecnie    
Phil Rudd
    Ballbreaker, Stiff Upper Lip


Dyskografia

    * 1975: Australia High Voltage
    * 1975: Australia T.N.T.
    * 1976: High Voltage
    * 1976: Australia Dirty Deeds Done Dirt Cheap
    * 1976: Dirty Deeds Done Dirt Cheap
    * 1977: Australia Let There Be Rock
    * 1977: Let There Be Rock
    * 1978: Powerage
    * 1979: Highway to Hell
    * 1980: Back in Black
    * 1981: For Those About to Rock We Salute You
    * 1983: Flick of the Switch
    * 1985: Fly on the Wall
    * 1986: Who Made Who
    * 1988: Blow Up Your Video
    * 1990: The Razor's Edge
    * 1995: Ballbreaker
    * 2000: Stiff Upper Lip

Właściwie, to dzięki AC/DC zakochałem się w gitarze, byłem fanem i nadal jestem, tego zespołu.
A słuchać go zacząłem dzięki mojemu ojcu, który jest fanem AC/DC. Wypowiedzcie się na temat tego klasycznego zespołu, który gra do dziś.