Iron Maiden
Iron Maiden to heavymetalowy (reprezentujący New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony 25 grudnia 1975 roku, uważany za jeden z najwybitniejszych zespołów heavymetalowych[1]. Liderem grupy jest basista Steve Harris. Nazwa zespołu dosłownie oznacza żelazną dziewicę, średniowieczne narzędzie tortur.
Grupa gra heavy metal z elementami progresywnymi. Ich muzyka jest oparta na ostrych lecz melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją Nicko McBraina oraz charakterystycznie brzmiącą ("klekoczącą") gitarą basową Steve'a Harrisa. Charakterystyczną cechą większej części twórczości (1981–1994 i 1999–) grupy jest szerokiej skali wokal Bruce'a Dickinsona. Muzyk ten jest uznawany za jednego z lepszych wokalistów rockowych[2]. Styl muzyczny Iron Maiden stanowią także wirtuozerskie solówki dwóch, a od 1999 trzech, gitarzystów.

Ogół utworów zespołu jest zbiorem dość zróżnicowanym. Iron Maiden stworzyła zarówno bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzące pod thrash metal kompozycje typu "Be Quick or Be Dead", progresywne, długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale", "Dance of Death", "Rime of the Ancient Mariner", "Seventh Son of a Seventh Son", "Hallowed Be Thy Name" jak i spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers", czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman". Iron Maiden ma na swoim koncie także melodyjne utwory jak "Can I Play with Madness" i "Wasted Years", które dzięki swojej przystępności i lekkości osiągnęły ogromny sukces komercyjny.

Na albumie z 2006 r., A Matter of Life and Death grupa zaprezentowała inny styl muzyczny. Piosenki stały się coraz dłuższe, coraz bardziej ambitne i progresywne, jednocześnie nie tak mocne i surowe jak te z początku kariery.

Kompozycje tworzone są głównie przez lidera – Steve'a Harrisa oraz Adriana Smitha, Janicka Gersa, Dave'a Murraya i Bruce'a Dickinsona. Dodatkowo Blaze Bayley brał udział w tworzeniu linii melodycznych wokalu. Dwaj perkusiści – Nicko McBrain i Clive Burr mają minimalny wkład w powstawaniu muzyki.

Teksty utworów traktują nierzadko o zdarzeniach historycznych (np. "Aces High", "Paschendale", "Montségur", "The Trooper"), mitologii ("Flight of Icarus", "Powerslave"), czy też korzystają z motywów z literatury ("Brave New World", "To Tame a Land", "Phantom of the Opera") oraz filmów ("Where Eagles Dare", "Children of the Damned"). Poza powyższymi przykładami tematyka twórczości Iron Maiden jest dość zróżnicowana. Autorami tekstów są zazwyczaj Steve Harris, Adrian Smith i Bruce Dickinson; sporadycznie Blaze Bayley i Paul Di'Anno, zaś pozostali członkowie udzielali się w tym zakresie bardzo rzadko, bądź wcale.
Początki istnienia grupy sięgają 25 grudnia 1975 r., kiedy to były basista zespołów Smiler i Gypsy's Kiss - Steve Harris - zrealizował swój odwieczny plan założenia własnej kapeli. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą "żelazna dziewica" Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask). Oprócz założyciela w zespole grali wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Pierwszy koncert grupa zagrała 1 maja 1976 w Poplar w Londynie.

We wrześniu 1976 do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Daya, który był krytykowany za zbyt małą charyzmę sceniczną. Grupa odegrała jeszcze kilka koncertów, po czym Dave Sullivan został zastąpiony przez Dave'a Murraya. Od Iron Maiden odszedł także drugi gitarzysta – Terry Rance. Jego miejsce zajął Bob Sawyer, który w historii Iron Maiden zapisał się jako sprawca jednego z większych kryzysów grupy. Skłócił on ze sobą Dave Murraya i Dennisa Wilcocka, co przekonało lidera Harrisa, by wyrzucić z zespołu obu gitarzystów (Wilcock pozostał w składzie). Murray został usunięty już po pierwszym występie w 1977, a Sawyer po odegraniu większości zaplanowanych koncertów. Na ich miejsce przyjęci zostali Terry Wapram oraz klawiszowiec Tony Moore. W tym samym czasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (zwany później Thunderstick). W takim składzie grupa dała tylko jeden koncert – w klubie "The Bridge House". Nie był on jednak udany – Thunderstick zasnął na scenie pod wpływem narkotyków, których sporą ilość przed wejściem na scenę zażył, a klawisze Moore'a okazały się nie pasować do stylu Maiden. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich członków i zbudować zespół na nowo. Do Iron Maiden powrócił więc Dave Murray i został przyjęty nowy perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem Paula Di'Anno. Identyfikował się on z subkulturą punków, ale według grupy, jego głos pasował także do muzyki heavymetalowej.

W 1979 Iron Maiden nawiązała współpracę z menedżerem Rodem Smalwoodem.

Przez 3 lata zespół odbył kilkadziesiąt koncertów, głównie w londyńskich klubach (m.in. The Cart And Horses, The Ruskin Arms, The Marquee czy The Soundhouse), lecz nie nagrał żadnej płyty. Pierwsza okazja nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 r. W noc sylwestrową powstały The Soundhouse Tapes - EP zawierające 3 ścieżki. W ciągu paru tygodni zostały sprzedane wszystkie kopie.

W 1979 grupa dobierała dodatkowych gitarzystów. Byli to kolejno Paul Cairns, Paul Todd i Dave Mac, którzy nie zapisali się w żaden szczególny sposób w dziejach Iron Maiden, oraz Tony Parsons. Był on członkiem zespołu podobnie krótko jak trzej wyżej wymienieni muzycy, ale z jego udziałem grupa uczestniczyła w nagrywaniu kompilacji Metal for Muthas.
Po odejściu Parsonsa w Iron Maiden pozostało znów tylko czterech muzyków. Niedługo później do grupy przybył nowy gitarzysta – Dennis Stratton. Wkrótce dołączył także perkusista Clive Burr. W tym składzie zespół rozpoczął nagrywanie swojego pierwszego albumu długogrającego. W lutym 1980 wydany został pierwszy singel nazwany "Running Free". Wydana 2 miesiące później płyta nazwana została Iron Maiden. Prawdopodobnie ze względu na obecność w grupie Paula Di'Anno album zawierał prócz heavymetalowych brzmień także elementy punku (najsilniej ujawniające się w "Running Free"). Znajdował się tam też jeden rozbudowany, progresywny utwór - "Phantom of the Opera".

Po zakończeniu nagrywania, w marcu 1980, Iron Maiden udała się na tournée po Wielkiej Brytanii jako gość specjalny Judas Priest, po czym, wspomagana przez Praying Mantis i Neala Kaya, wyruszyła w trasę promującą swój własny album, wydany na początku kwietnia. Występy odbywały się od kwietnia do sierpnia 1980, a grupa odwiedziła po raz pierwszy zagraniczne sceny – zagrała na festiwalu Wheel Pop w belgijskim Kortrijk oraz festiwalu Kuusrock w Oulu w Finlandii.

W międzyczasie zostały wypuszczone na rynek 2 kolejne single – "Sanctuary" oraz "Women in Uniform".

Znacznie większą część Europy zespół przemierzył koncertując jako support dla amerykańskiej grupy Kiss od sierpnia do listopada 1980. Iron Maiden ujrzały wtedy po raz pierwszy publiczności Włoch, Niemiec, Francji, Szwajcarii, Holandii, Szwecji, Danii i Norwegii. Po przedostatnim występie tej trasy, na przełomie października i listopada 1980 z zespołu został wyrzucony Dennis Stratton. Powodem było skłócenie z menedżerem grupy oraz nieporozumienia artystyczne, wynikające z odmiennych gustów muzycznych Strattona i pozostałych członków[3].

Strattona, za sugestią Dave'a Murraya, zastąpił gitarzysta Adrian Smith. Uznawany jest on często za najlepszego w historii Iron Maiden z minimalną przewagą nad Murrayem[4]. Oboje stanowili bardzo zgrany duet zarówno pod względem muzycznym – już wcześniej występowali razem w zespole Urchin, jak i towarzyskim – byli przyjaciółmi od czasów dzieciństwa. Ich wspólną grę określano dźwiękiem bliźniaczych gitar[5].

Z nowym gitarzystą zespół zagrał jeszcze jeden koncert z Kiss i odbył krótką trasę po Anglii, której ostatni występ, 21 grudnia 1980 w londyńskim Rainbow Theatre został zarejestrowany i wydany jako kaseta VHS. Oficjalnym tytułem wydawnictwa było Iron Maiden, lecz częściej stosowana jest nazwa Live at the Rainbow.

Na przełomie 1980-81 Iron Maiden nagrała album Killers. Nie został on początkowo doceniony przez krytyków, lecz sprzedawał się bardzo dobrze. Z czasem został on uznany za klasyczne dokonanie grupy. Płyta zawierała utwory nieco żywsze niż kompozycje z pierwszego longplaya, jednak utrzymane w podobnym stylu. Na uwagę zasługują 2 utwory instrumentalne, które to występują dość rzadko w twórczości grupy (w całej historii Iron Maiden stworzyła tylko 4 na ok. 145 wszystkich skomponowanych utworów). Killers był pierwszym albumem wyprodukowanym przez Martina Bircha, znanego w branży producenta albumów Deep Purple, Black Sabbath i Blue Öyster Cult. Z Killers zostały wydane 2 single – "Twilight Zone" i "Purgatory".

W lutym 1981 Iron Maiden wyruszyła w trasę Killer World Tour promującą nowy album. Do połowy marca koncertowała tylko w Wielkiej Brytanii, po czym wyruszyła w trwające do maja tournée po Europie Zachodniej. W tym samym jeszcze miesiącu grupa wystąpiła po raz pierwszy w Japonii, gdzie odegrała 5 koncertów. Nagrania z nich zostały później wydane jako minialbum Maiden Japan (wydany także pod nazwą Heavy Metal Army). W czerwcu zespół odwiedził kolejny kontynent – Amerykę Północną. Muzycy koncertowali w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie zarówno w ramach własnej trasy jak i jako support dla grup UFO i Judas Priest (tournée promujące album Point of Entry) do początku sierpnia. Od połowy sierpnia do 10 listopada Iron Maiden pojawiała się ponownie na scenach Europy Zachodniej. Zawitała także do Jugosławii, by wystąpić na festiwalu w Belgradzie.

Niestety na trasie Steve Harris bardzo zawiódł się na wokaliście Paulu Di'Anno. Dało o sobie znać wieloletnie uzależnienie od narkotyków, od których frontman zespołu nie stronił nawet przed występami. Rod Smallwood wraz z zespołem, zmuszeni odwoływać koncerty z powodu częstych niedyspozycji Di'Anno, postanowili we wrześniu 1981 zwolnić dotychczasowego wokalistę.

Media i fani odebrali ten krok bardzo nieprzychylnie. Uważano, że zespół tracąc swego czołowego członka już na początku kariery pozbawia się szansy na dalszą egzystencję na rynku muzycznym.
Zespół jako zastępcę Di'Anno postanowił zaangażować wokalistę popularnej wówczas grupy heavymetalowej Samson, znanego jako Bruce Bruce. Bruce Dickinson, bo takie było jego prawdziwe nazwisko, zmęczony atmosferą panującą w jego dotychczasowym zespole (duże ilości narkotyków) bez wahania zgodził się na propozycję Harrisa i Smallwooda.

Dickinson miał odmienne od poprzednika warunki głosowe. Śpiewał bardzo dobrze w wysokich rejestrach z charakterystyczną barwą głosu, przez co fani nadali mu pseudonim Air Raid Siren (ang. syrena alarmowa). W odróżnieniu od Paula Di'Anno, był typowym metalowcem.

Iron Maiden zdecydowała, by Dickinson zrezygnował z pseudonimu Bruce Bruce i występował pod własnym nazwiskiem. W końcu października, grupa z nowym wokalistą wybrała się na pięciodniowe tournée do Włoch oraz zagrała jeden koncert w Londynie, podczas którego zaprezentowała kilka kompozycji na przygotowywany właśnie nowy album.

W lutym 1982 światło dzienne ujrzało najnowszy singel Iron Maiden – "Run to the Hills". Wydawnictwo rozwiało wszelkie niepokoje prasy związane z nagłą zmianą wokalisty. Utwór osiągnął siódmą pozycję UK Singles Chart i zapowiadał ukazanie się na rynku znakomitego albumu.

Przewidywania potwierdziły się – album zatytułowany The Number of the Beast szturmem zdobył pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów płytowych. Zawierał 8 udanych kompozycji, pozbawionych już naleciałości punk rocka i wykorzystujących znakomicie warunki głosowe Dickinsona jak i zdolności pozostałych muzyków. Przez część krytyki The Number of the Beast uznawany jest za jeden z najlepszych albumów heavymetalowych wszech czasów[6].

Zespół odniósł gigantyczny sukces, a mimo to w USA nadal grał jedynie jako support przed Judas Priest, Scorpions czy 38 Special. Tam też The Number of the Beast miał problemy ze sprzedażą. Konserwatywne stronnictwa polityczne uznały utwór tytułowy za nawołujący do praktyk satanistycznych. Steve Harris do tej pory zaprzecza, by jakikolwiek utwór Maiden odzwierciedlał okultystyczne fascynacje. "The Number of the Beast", jak utrzymuje Harris, jest oparty na motywie z jego koszmarów sennych, filmie Omen II oraz wierszu Roberta Burnsa, Tam O' Shanter.

Trasa koncertowa The Beast on the Road (luty–grudzień 1982) objęła, prócz odwiedzonych już wcześniej przez Iron Maiden krajów, także Australię. W USA w grupie pojawił się nowy wakat - z zespołu wyrzucony został perkusista Clive Burr. Mick Wall, twórca autoryzowanej biografii Iron Maiden, podaje, że "powody były całkowicie »muzyczne«"[7] a "presja i wymagania coraz dłuższych tras koncertowych (...) dały się we znaki młodemu perkusiście"[7]. Następcą Burra został uznawany za jednego z wybitniejszych perkusistów na świecie - Nicko McBrain grający wcześniej w zespołach TRUST i Streetwalkers.

W styczniu 1983 roku w Nassau na Bahamach w relaksującej atmosferze zespół zaczął nagrywanie kolejnego albumu Piece of Mind, który został uznany za najbardziej udany obok Seventh Son of a Seventh Son longplay w ich karierze. Płyta nie zawierała ani jednego chybionego utworu ani wypełniacza, a nowego perkusistę fani mogli pokochać już po pierwszych taktach albumu w utworze "Where Eagles Dare". Zostały wtedy także stworzone takie hity, jak "Flight of Icarus" czy "The Trooper".

Wtedy też rozpoczął się najbardziej udany okres w historii zespołu - wielkiej popularności i gigantycznych tras koncertowych. W tym czasie po raz pierwszy Ironi zagrali w USA jako gwiazda wieczoru. Na Piece of Mind w piosence "Still Life" został także umieszczony komunikat dla fanatyków doszukujących się w muzyce satanizmu - "Nie mieszaj się w sprawy, których nie rozumiesz". Słowa te nagrane są na albumie od tyłu. Wypowiada je w bardzo charakterystyczny sposób Nicko McBrain.

Rok później Maiden wydała longplay Powerslave, który wspiął się w Anglii na 2. miejsce listy przebojów. Wielka trasa promująca ten album została udokumentowana wydawnictwem live i filmem Live After Death (nagrano wtedy znakomity koncert z Long Beach Arena). Tournée Ironi rozpoczęli w Polsce, a tym samym zagrali pierwszy w ich historii koncert w tym kraju. Ciepłe przyjęcie sprawiło, że Iron Maiden następną trasę także zainaugurował w Polsce. Od tamtego momentu w zasadzie w czasie każdej trasy zespół odwiedzał nasz kraj.

Prace nad następną płytą przyniosły rozbieżności co do kierunku, który powinien obrać zespół. Bruce Dickinson proponował nagranie albumu akustycznego, co spotkało się ze zdecydowanym vetem ze strony reszty zespołu (chciał albumu na kształt Led Zeppelin III). Tak więc Somewhere in Time przyniósł kompozycje w dotychczasowym stylu z jedną różnicą - zespół po raz pierwszy użył syntezatorów gitarowych. Efekt spodobał się fanom, ponieważ album bił rekordy sprzedaży grupy na świecie. Płyta przyniosła zarówno rozbudowane, epickie utwory takie jak "Alexander the Great (356-323 B.C.)" czy "Caught Somewhere in Time", ale także przyjemne, szybkie i melodyjne numery, jak "Wasted Years" czy "Heaven Can Wait". Ciekawostką jest fakt, że Dickinson nie napisał ani jednego utworu na album - cała płyta była praktycznie w całości dziełem Adriana Smitha i Steve'a Harrisa.

Następny album studyjny spowodował rozbieżne opinie wśród fanów. Dla jednych był dowodem, że zespół zjadł własny ogon, a dla drugich był prawdziwą doskonałością. Album nosił tytuł Seventh Son of a Seventh Son i był concept albumem opartym na motywach powieści Siódmy syn, Orsona Scotta Carda. Album ten, jak żaden inny odwzorowywał fascynacje Steve'a Harrisa zespołami progresywnymi z lat siedemdziesiątych. Całość była epicką i fascynującą opowieścią muzyczną. Zaskoczeniem było niemetalowe brzmienie gitar i bardzo duża rola instrumentów klawiszowych, co dodało albumowi mistycyzmu, tajemniczości i podniosłości. Znalazł się tu jeden z najbardziej docenianych utworów w historii Dziewicy - "Seventh Son of a Seventh Son", a także wielki przebój - "Can I Play with Madness". Utwory bardzo przystępne i proste przenikały się z kompozycjami bardziej złożonym i trudnymi. Nie brakowało tutaj wirtuozerskich solówek gitarowych, a McBrain na bębnach przeszedł samego siebie. Uznano jednak, iż kompozycje, jakkolwiek udane, nie pasowały do podniosłych treści przekazywanych w tekstach. Mimo to album był kolejnym po The Number of the Beast longplayem, który uplasował się na pierwszym miejscu brytyjskiej listy przebojów. Sama trasa koncertowa odznaczała się dużym przepychem.
Rok 1989 oznaczał dla Maiden przerwę w działalności. W 1990 roku zespół postanowił nagrać kolejny album studyjny. Miał on nawiązywać brzmieniowo do pierwszych płyt Dziewicy. Jak się okazało Adrian Smith uznał ten pomysł za bezsensowny i nie interesował się zbytnio pracą z zespołem, będąc zabsorbowanym działalnością solową. Jednocześnie nie wykazywał chęci odejścia od kolegów, więc pozostali członkowie postanowili sami usunąć go z zespołu. Jego następcą został Janick Gers znany ze współpracy z Ianem Gillanem, White Spirit oraz udziału w nagrywaniu pierwszej solowej płyty Bruce'a Dickinsona, Tattooed Millionaire. Zmiana gitarzysty była od razu zauważalna, ponieważ tryskający chęcią grania w Maiden, Janick dodał wszystkim skrzydeł. W tym składzie został nagrany album No Prayer for the Dying. Płyta bardzo różniła się od swej poprzedniczki. Zmiany dosięgły zarówno brzmienie - melodie stały się bardziej surowe - jak i teksty - pojawił się w nich wyraźny podtekst polityczny. W tym czasie popularność zespołu zaczęła spadać.

Sytuację poprawił następny album Fear of the Dark, który wspiął się na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Jednak płyta nie do końca zachwycała. Oprócz uznanych utworów, takich jak tytułowy "Fear of the Dark", zbliżający się do thrash metalu "Be Quick or Be Dead", czy ballada "Wasting Love" znalazły się tam także zwykłe wypełniacze.

Wtedy następny etap kariery zespołu został zamknięty. Grupę z powodu odmiennej wizji muzycznej opuścił Bruce Dickinson, a Steve Harris rozważał nawet rozwiązanie grupy. Jednak od tego pomysłu odwiódł go Dave Murray, który zaproponował znalezienie nowego wokalisty. Najpoważniejszymi kandydatami na to stanowisko byli Doogie White, Damian Wilson oraz Blaze Bayley[potrzebne źródło], wcześniej wokalista grupy Wolfsbane. Ostatecznie wybrany został ten ostatni. W tym składzie zespół nagrał album The X Factor, który jednak został zmieciony przez krytykę. Nastąpiła bowiem kolejna skrajna zmiana stylu muzycznego grupy, na co niewątpliwy wpływ miała osobista tragedia Steve'a Harrisa. Lider grupy w tamtym czasie przeżył śmierć ojca oraz rozwód. Warstwa literacka była najdojrzalsza w historii grupy, jednak album nie został doceniony ze względu na niezadowalające brzmienie, spowodowane zapewne odejściem na emeryturę dotychczasowego producenta Maiden - Martina Bircha. Wielu fanów jednak docenia ten album za dojrzałość kompozycji, a Steve Harris uważa go za największe osiągnięcie zespołu.

Jeszcze gorszą opinię uzyskał kolejny longplay firmowany przez zespół - Virtual XI. Produkcja i miksowanie albumu okazały się przerastać Steve'a Harrisa, który to wziął na siebie owe obowiązku. Kompozycje także nie były (wg starych fanów) najwyższych lotów. Dodatkowo podczas trasy koncertowej u Blaze'a pojawiły się problemy z głosem. Jego niewyćwiczone do takiego wysiłku gardło odmawiało posłuszeństwa, co było dodatkowo potęgowane przez silną reakcję alergiczną na niektóre środki stosowane na scenie (katar sienny).

Zespół wydał w tym czasie również grę komputerową Ed Hunter z soundtrackiem składającym się z największych przebojów zespołu wybranych w internetowym głosowaniu fanów oraz wywiad-rzeka In Profile, który opowiadał historię grupy od początków jej istnienia. Jako że Steve Harris nie widział dalszych perspektyw dla grupy w grudniu 1998 podjął decyzję o jej rozwiązaniu, o czym powiadomił menedżera Roda Smallwooda. Ten jednak nie podał informacji do publicznej wiadomości, a zamiast tego doprowadził do zmiany, której nie spodziewali się nawet najwięksi optymiści.
W 1999 do zespołu powrócił Bruce Dickinson oraz Adrian Smith. Już jako sekstet zespół zaczął pracować nad nowym albumem - Brave New World. Płyta okazała się sukcesem zarówno artystycznym jak i komercyjnym (7. miejsce na liście w Wielkiej Brytanii i 39. w Stanach Zjednoczonych). W 2001 roku zespół zagrał na festiwalu Rock in Rio dla rekordowej liczby 250 tysięcy osób. Koncert został zarejestrowany i wydany na płycie DVD. Następny longplay - Dance of Death ukazał się w 2003 roku i zawierał wiele pomysłów wymagających rozwinięcia, lecz okazał się być albumem mocno regresywnym w stosunku do Brave New World. Na szczególną uwagę zasługują utwory "Paschendale", "Dance of Death" i "Montsegur". Ciekawostką jest także pierwszy całkowicie akustyczny utwór "Journeyman" z delikatnym śpiewem Dickinsona. Przed wydaniem płyty zespół udał się w trasę grają tylko swoje największe przeboje. W 2005 roku zespół wydał kolejny koncertowy krążek zatytułowany Death on the Road. Został on wydany na płycie DVD i zawiera nagranie koncertu z Westfallenhalle w Dortmundzie. W 2006 roku zespół wydał trzeci już od powrotu Bruce'a i Adriana album zatytułowany A Matter of Life and Death. Album zawiera 10 rozbudowanych utworów i trwa aż 72 minuty. W opinii krytyki i fanów jest to najrówniejszy album Iron Maiden od czasów Seventh Son of a Seventh Son. Zespół był tak zadowolony z nowego materiału iż na koncertach postanowił grać cały album. Utwory utrzymane są w, do tej pory dość nietypowym dla Maiden, progresywnym stylu (wyjątkiem jest utwór Different World, który ma lżejsze i bardziej popowe brzmienie). W październiku 2006 grupa rozpoczęła promocję nowego wydawnictwa na światowym tournee. W trasie koncertowej nie zostały jednak ujęte koncerty w Polsce.

W trasie koncertowej Somewhere Back in Time, która odbędzie się w 2008 roku, zespół potwierdził[8] koncert w Polsce. Odbędzie się on 7 sierpnia 2008 roku na Stadionie Gwardii w Warszawie.

W marcu 2008 grupa zapowiedziała wydanie kolejnego albumu kompilacyjnego. Ma on, według oficjalnych informacji, pojawić się na rynku muzycznym 12 maja 2008 pod nazwą Somewhere Back in Time: The Best of: 1980-1989. Wydanie kompilacji związane jest z sukcesem trasy koncertowej Somewhere Back in Time.[9]
Lata     Członkowie     Nagrania
Wokalista     Gitarzysta     Gitarzysta     Gitarzysta     Basista     Perkusista
1977-1979    
Paul Di'Anno
   
Dave Murray
   
-
   
-
   
Steve Harris
   
Doug Sampson
    Soundhouse Tapes
1980    
Dennis Stratton
   
Clive Burr
    Iron Maiden, Live!! +one
1980-1981    
Adrian Smith
    Killers, Maiden Japan
1981-1983    
Bruce Dickinson
    The Number of the Beast
1983-1990    
Nicko McBrain
    Piece of Mind, Powerslave, Live After Death,
Somewhere in Time, Seventh Son of a Seventh Son
1990-1993    
Janick Gers
    No Prayer for the Dying, Fear of the Dark,
A Real Live One, A Real Dead One, Live at Donington
1994-1999    
Blaze Bayley
    The X Factor, Virtual XI
1999-obecnie    
Bruce Dickinson
   
Adrian Smith
    Brave New World, Rock in Rio, Dance of Death,
No More Lies, Death on the Road, A Matter of Life and Death

Dyskografia

Albumy studyjne
    * Iron Maiden (1980)
    * Killers (1981)
    * The Number of the Beast (1982)
    * Piece of Mind (1983)
    * Powerslave (1984)
    * Somewhere in Time (1986)
    * Seventh Son of a Seventh Son (1988)
    * No Prayer for the Dying (1990)
    * Fear of the Dark (1992)
    * The X Factor (1995)
    * Virtual XI (1998)
    * Brave New World (2000)
    * Dance of Death (2003)
    * A Matter of Life and Death (2006)
Trasy koncertowe
Nazwa     Czas trwania     Promocja albumu     Nagranie albumu
pierwsze koncerty     1 maja 1976 – 10 sierpnia 1979     —     —
Iron Maiden UK     17 sierpnia 1979 – 22 grudnia 1979     The Soundhouse Tapes     The BBC Archives
Metal for Muthas     1 lutego 1980 – 11 lutego 1980     Metal for Muthas     —
Iron Maiden     1 kwietnia 1980 – 21 grudnia 1980     Iron Maiden     Live!! +one
The BBC Archives
Iron Maiden (film)
Killer     17 lutego 1981 – 15 listopada 1981     Killers     Maiden Japan
The Beast on the Road     25 lutego 1982 – 10 grudnia 1982     The Number of the Beast     Beast Over Hammersmith
The BBC Archives
World Piece     23 kwietnia 1983 – 18 grudnia 1983     Piece of Mind     —
World Slavery     9 sierpnia 1984 – 5 lipca 1985     Powerslave     Behind the Iron Curtain (film)
Live After Death
Somewhere on Tour     10 września 1986 – 21 maja 1987     Somewhere in Time     —
Seventh Tour of a Seventh Tour     13 maja 1988 – 12 grudnia 1988     Seventh Son of a Seventh Son     Maiden England
Intercity Express     20 września 1990 – 18 października 1990     —     —
No Prayer on the Road
(w tym No Prayer for the Summer)     21 października 1990 – 21 września 1991     No Prayer for the Dying     —
Fear of the Dark     5 czerwca 1992 – 4 listopada 1992     Fear of the Dark     A Real Live One
A Real Dead One
Live at Donington
A Real Live Tour     25 marca 1993 – 4 czerwca 1993     A Real Live One     A Real Dead One
The X Factour
(w tym The X Factour Summer)     28 września 1995 – 7 września 1996     The X Factor     —
Virtual XI     26 kwietnia 1998 – 12 grudnia 1998     Virtual XI     —
Ed Hunter
(Ed HunTour)     11 lipca 1999 – 1 października 1999     Ed Hunter     —
Metal 2000     2 stycznia 2000 – 23 lipca 2000
2 października 2000 – 10 października 2000     —     —
Brave New World     1 sierpnia 2000 – 19 stycznia 2001     Brave New World     Rock in Rio
Give Me Ed... ...'Til I'm Dead     23 maja 2003 – 30 sierpnia 2003     —     —
Dance of Death     23 maja 2003 – 19 października 2004     Dance of Death     Death on the Road
The Early Days
(Eddie Rips Up the World)     28 maja 2005 – 31 sierpnia 2005     The Early Days     —
A Matter of Life and Death
(w tym A Matter of the Beast)     4 października 2006 – 24 czerwca 2007     A Matter of Life and Death
The Number of the Beast     —
Somewhere Back in Time     2 lutego 2008 – 14 sierpnia 2008     albumy nagrane w latach 80.     —

Mój ulubiony zespół Heavy Metalowy z początków fascynacji tymże właśnie stylem muzycznym.
Wypowiedzcie się.